در کتابِ حوزَوی ـ دانِشگاهیِ مُستشرِقان و پیامبَرِ أَعظَم ـ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه ـ (دکتر حسینِ عبدالمُحَمَّدی، چ: ۱، قُم: مَرکَزِ بین المِلَلیِ تَرجَمه و نَشرِ المُصطَفیٰ ـ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه ـ، ۱۳۹۲ هـ. ش. / ۱۴۳۴ هـ. ق.، ص ۹۸ و ۹۹) در ضمنِ تَراجِمِ أَحوالِ مُستشرقان که بر حَسَبِ أَدوار و ترتیبِ تاریخی سامان داده اند، شَرحِ حالی برایِ مُستشرقِ مَعروفِ عِرفان پِژوه، آقایِ ویلیام چیتیک، نوشته و او را در زُمرۀ درگُذَشتگان مَحسوب داشته و دورۀ حیاتِ وی را «۱۸۴۶ ـ ۱۹۲۲» مرقوم فرموده اند؛ که بسیار مایۀ تعجُّب است؛ چه، در دورانِ حیاتِ خودِ بَندۀ شَرمنده ـ که سنّ و سالم قَدری از صَد و چند دَه۟ سال کمتر است!! ـ، چیتیک در ایران مَبالِغی حُضور یافته! و سُخنرانی هم کرده و در مَجامِع نیز حاضِر شُده!!؛ بَل نامبُرده ـ که از مُعَمَّرین هم نیست ـ، از قرارِ اطِّلاع، هنوز از نعمتِ حَیات برخوردار است؛ و به قولِ عَرَبها: حَیٌّ یُر۟زَق!
بامَزه این است که بِنا بر گُزارِشِ خودِ کتابِ یادشُده، عُمدۀ فَعّالیَّتهایِ مهمِّ عِلمی و تَحصیلات و إِحرازِ مَناصِبِ چیتیک، از أَخذِ مدرکِ لیسانس تا چه و چه، در سالهایِ ۱۹۶۶م. و پس از آن صورت پذیرفته است؛ یعنی سالها پس از وَفات!
حَق با مولوی بود که می گُفت: مَرگ اگر مَردَست گو نَزدِ من آی ...!