مَأ۟سوفٌ عَلَی۟ه رینولد أَلین نیکِلسُن (R. A. Nicholson.)، خاورشناسِ نامدارِ انگلیسی (١٨٦٨ ـ ١٩٤٥م.)، بواسِطۀ تَصحیح و طَبعِ سُتودَنیِ آثارِ بسیارمُهِمّی چون مَثنَویِّ مولوی و تَذکِرَةالأولیاءِ مَنسوب به عَطّار و تَرجُمانُ‌الأَشواقِ ابنِ‌عَرَبی و تألیفاتش حولِ تَصَوُّفِ مُسَلمانان و أَدَبیّاتِ عَرَب، در جَهانِ إِسلام و بویژه ایران، آوازه‌ای بُلَند دارَد و از "تَعریف" مُستَغنٖی است.
چَند دَه۟ سال پیش از این، زنده‌یاد اُستاد مُجتَبیٰ میٖنُوی، در مَقاله‌ای که در اِنتِقاد از بانگِ نایِ مُحَمَّدعَلیِ جَمالزاده نوشته، قَدری حاشیه رفته و گُفته است:
«بَد نیست این خبر را در اینجا درج کُنیم که:
کلّیّۀ کتابهایِ چاپیِ مربوط به مثنوی از شُروح و مُتون‌ و تَرجمه‌ها که متعلِّق‌ به مرحومِ نیکلسن بود ... در کیمبریج پس از فوتِ آن مرحوم به معرضِ فروش گذاشته‌ شده بود ... سفارتِ شاهنشاهیِ ایران در لندن هَمه را یکجا از مَحَلِّ وُجوهی که أعلی‌حضرتِ همایونی برایِ‌ خریداریِ‌ کتب‌ در اختیارِ آن سفارت گذاشته بودند، خرید و برایِ کتابخانۀ مِلّی در طهران فرستاد.» ¹ مَجَلّۀ یَغما، 1338 هـ. ش.، ص 204، هامِش.
اُستاد مُجتَبیٰ میٖنُوی، این مَقاله را، با نامِ مُستَعارِ «علینقیِ شریعتمداری» نوشته بود. به یاد داشته باشیم که مینُوی از أَحفادِ شَریعَتمَدارِ استَرآبادی ـ رَحِمَهُ الله ـ بود.
.
می‌نویسَم:
اگر آن کتابها هَنوز در «طهران» باشَد، می‌سَزَد کتابخانۀ مِلّی همۀ آن مَجموعه را ـ که بی‌گُمان گَنجینه‌ای ثَمین در مولوی‌شناسی مَحسوبست ـ، عَکسبَرداری کرده در فَضایِ مَجازی اِنتشار دِهَد تا مَحَلِّ اِنتِفاعِ جَمیعِ دوستدارانِ أَدَبِ فارسی واقِع شَوَد.
برایِ رَفعِ نگرانیهایِ مُحتَمَلِ بَعضِ «إِخ۟وان» و جَماعَتِ «دِلواپَسان»، عرض می‌کُنَم که:
ما قول می‌دِهیم برایِ "بانیِ خَرید و نگَهداریِ چُنین نَفائِسی"، طَلَبِ رَحمَت و غُفران نکُنیم! ... لُطفًا بی‌دَغدغه مَجموعه‌ای را که از آنِ "همۀ ما"ست، در اختیارِ "همۀ ما" قَرار دِهید!