در هَفته‌نامۀ کَرگَدَن (ش 43 ـ پیاپی: 95 ـ، 17 اسفندماهِ 1395 هـ. ش.، ص 81)، یکی از نویسَندگانِ خوش۟‌ذوق، به مُناسبَتِ قُربِ زَمانیِ جَشنِ نوروز، ـ به هَزل ‌و جِد ـ هَف۟ت۟‌سینی نوآیین پیشنِهاد کَرده است از بَرایِ قَلَندَروَشان و خَراباتیان و ... . او، این هَف۟ت۟‌سین را با عَکسی از «سَعدی» می آغازَد!! ... سینهایِ دیگَرَش را که "ساعَت" است و "سیگار" و "سِکّه" و ... عِجالَةً با ما کاری نیست!
هَمین آمَدَنِ «سَعدی» به "سُفرۀ هَف۟ت۟‌سین"، از برایِ مَن و دیگر دوستدارانِ شیخِ شیراز، رُخدادی بَس مُبارَک است!
اُمید می‌توان بَست سَعدی را با زبانِ شورانگیزِ شَرَرخیزِ شَکَرریزِ دِلاویزَش میهمانِ ویژۀ نوروزهایِ خویش سازیم و طَراوَت و حَلاوَتِ آغازِ سال را به دیداری دوباره با این شیخِ شیرین۟‌سخَن دوچَندان گَردانیم.
گوناگونیِ جَهان و رنگارَنگیِ زبانِ سَعدی و هَمچُنین شکُفتگی و لُطفِ مَحضَر و سَبُک۟روحیِ شیخ، چُنانست که در هَر مَحفِل و هَر مَجلِس و هَر مُناسَبَت، می توان بدو گُوایی جُست و از او سُخَن آور۟د و با او هَمنِشینی و هَمزَبانی کَرد.
راستی را حَق به جانِبِ خودِ اوست، آنجا که می فَرمایَد:
نَگُفتَند حَرفی زَبان‌آوران
که سَعدی مِثالی نَگویَد بَر آن!
کُدامین طالِعِ سَعد است که با مُصاحَبَتِ سَعدیِ شیرازی، أَسعَد نَشَوَد؟! ... بَل۟:
اگَر دَر سَرایِ سَعادَت کَسَست
ز گُفتارِ سَعدیٖش حَرفی بَسَست!