خَبَر کوتاه بود و تلخ: اُستاد جَمشیدِ مَظاهری درگُذَشت.
آنان که اُستادِ والامَقام، جَمشیدِ مَظاهری، را می‌شناختند و آثارِ قَلَمِ اُستوارِ او را خوانده بودند و از دریایِ مَوّاجِ فَضل و فَضیلتِ او آگَهی داشتند، با این خَبَر، غَرقِ اَفسوس و دِریغ و دَروائی شُدَند.
اُستادِ اَنوشه‌یاد جَمشیدِ مَظاهری که گاه مَکتوباتِ خود را با نامِ قَلَمیِ "سُروشیار" مُنتشِر ساخته است، تنها یک دانِشمندِ أَدیب و مُوَرِّخ نَبود. تَجَسُّمِ روحِ تَحقیق و طَلَب و دانِش‌پِژوهی بود. مَردی یادآورِ نادره‌مَردانِ سَده‌هایِ چهارم و پنجمِ هجری، مَردی از نسلِ حَمزۀ اصفهانی و أَبورَیحانِ بیرونی و مُحَمَّد بنِ جَریرِ طَبَری، مَردی که وَصفِ او دَر این سُطور نمی‌گُنجَد.
این سَطرها را با دِلی شکسته و دیدگانی اَشکبار و پَس از چَند ساعَت اِستِغراق دَر اَندوهِ این مُصیبتِ بُزُرگ، و تَنها از برایِ "حَقِّ صُحبت سالها"، و چونان آغازی بَر سُخَنانی که زمانِ دیگر باید نوشت، به قَلَم آوردَم.
از شُما که خوانندگانِ این مَکتوبید، می‌خواهَم رَوانِ اُستادِ ما را به خواندَنِ "فاتِحَةالکتاب" و إِهداءِ ثَوابِ آن شاد دارید.
خاکَش از بارشِ بَخشایشهایِ ایزَدی سیراب باد! بحَقِّ سَیِّدِنا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الأَمجاد!
19 بهمن ماهِ 1396 هـ.ش.