از اُستاد مُحَمَّدِ اِسفندیاری ـ دامَ عُلاه! ـ شنیدم که:
غُلامحُسَینِ ساعِدی، نویسَندۀ مُعاصِر، از آنجا که خود به "آب شنگولی" دِلبستگیِ بسیار داشته است!، آن بیتِ سَعدی را که در گُلِستان می گویَد: «شُد غُلامی که آبِ جوی آرَد / جویِ آب آمَد و غُلام ببُر۟د»، اینگونه می خوانده است:
شُد غُلامی که "آبِ جو 1

jow .

" آرَد
"آبِ جو 2

jow .

" را میانِ راه بخورد!