این مطلب ربطی به ساعدی ندارد. سالها پیش از یکی از دانشمندان بزرگ معاصر شنیدم که می فرمود عباس فرات يزدي درگذشته 1347 که شاعری بذله گو بود با شعراء معروف سر به سر می گذاشت و از جمله وقتی به مزاح و طیبت با سعدی بر بیت او ایراد می گرفت که آخر آب جوی و بردن غلام به آن گندگی که حتی اگر آب پر زور و عمیق هم باشد کافی است که غلام سرپا بایستد تا آب بگذرد. مگر آب رودست که بتواند غلام ببرد؟ سپس می گفت فکر می کنم این غلام علیه ما علیه برای ارباب خود سبوئی از فقاع خریده و می برد. شیطنت را در میان راه آن سبو یک جرعه سر کشید و مست شد و در جوی آب افتاد. آب جو اگر پر زور باشد شاید بتواند آدم مست را ببرد. پس شکل درست بیت باید چنین باشد :
شد غلامی که آب جو (یعنی فقاع) آرد
آب جو را میان راه بخورد
مست شد در میان جوی افتاد
آب جوی آمد و غلام ببُرد