مَنْ‌بَنده نِکاتِ باریکِ بسیاری از اُستاد مُجتبیٰ مینُوی آموخته‌ام. طَبیعی است که مَحضَرِ مینُوی را که ماهْها پیش از ولادَتِ داعی از جهان رَفته است، دَرنَیافته باشَم؛ لیک از آثار و مَکتوباتِ او و آنچه دیگَران از وی واگویه کَرده‌اند یا دَرباره‌اش به قَلَم آوَرده‌اند، بَهرۀ فَراوان بُرده‌ام. به قولِ روانْشاد اُستاد عَلیٖ‌مُحَمَّدِ هُنَر: "به او بِدِهْکاریِ أَدَبی دارَم"؛ و تا هَستَم خود را وامْدارِ این عَلّامۀ بی‌هَمال و فَرهَنگمَندِ بسیاردان می‌دانَم. البَتّه فُزونی هَم می‌جویَم و هَرجا چیزِ تازه‌ای از او یا دَربارۀ او اِنتِشار یابَد، مُشتاقانه پیْجو می‌شَوَم.
کِتابخانۀ اُستاد مینُوی، پَس از سالهایِ درازِ کِرِخْتی و کَمْ‌کوشی، جُنبِشی کَرده و تَصویرِ صَفَحاتی چَند را از بَعضِ یادداشتهایِ اُستاد بَر هَوامِشِ کِتابهایش، اِنْتِشار داده است. خدایشان جَزایِ خیْر دِهاد!
دَر یادداشتهایِ اُستاد مینُوی نِکاتِ بَدیع فَراوانَست. یکی را لَختی است با خود تَکرار می‌کُنَم:
اُستاد دَر حاشیۀ صَفحۀ "نُهْ" از سه نمایشْنامه‌یِ مولیِر که زنده‌یاد مُحَمَّدعَلیِ فُروغی تَرجَمَه کَرده بوده و از اِنْتِشاراتِ یَغماست، به مُناسَبَتِ نُکته‌ای دَر زندگیِ مولیِر، بدان خَطِّ نمایانِ مَعهود که او را بود، چُنین مَرقوم فَرموده است:
«باید بعضی کارهای عوام‌پسند کرد و از آن نان درآورد تا بتوان کارهای عمیق هم کرد.».
اَندَرزِ بسیار مُهِمّی است. از خُدا جوییم توفیقِ عَمَل!