عَلّامه مُحَمَّدِ قَزوینی ـ طَیَّبَ اللهُ ثَراه ـ، دَر حَواشیِ مُتَتَبِّعانه‌اش بَر نَخُستین قَصیدۀ "دیوانِ حافِظ" و دَر ضِمنِ گُفْت‌وگوی از واژۀ «نازیر» که دَر بیْتی از آن قَصیده 1

«گردون براى خيمه خورشيد فَلْكه‌ات / از كوه و ابر ساخته نازير و سايه‌بان».

ضَبْط شُده و بَحث از دیگَر خوانِشْهایِ مُحْتَمَلِ آن 2

قَزوینی دَر یادداشتهایِش نیز دَر این باره قَلَم فَرسوده است.
نگَر: یادداشتهایِ قَزوینی، به‌کوششِ ایرَجِ اَفشار، چ: 3، تِهران: اِنْتِشاراتِ عِلمی، 1363هـ.ش.، 9 / 77 ـ 79.

، دَر صَدَدِ گُزارِشِ نَظَرِ اَنوشه‌یاد عَلّامه عَلى‌أَكبَرِ دِهْخُدا ـ رِضْوانُ اللهِ تَعَالیٰ عَلَیْه ـ (که ریختِ صَحیحِ این واژه را «پازیر» می‌دانِست) نیز بَرآمَده است و آنگاه صاحِبِ نَظَر را چُنین توصیف و یاد فَرموده:
«دوستِ فاضلِ دانِشمَندِ مَن، آقاىِ عَلى‌أَكبَرِ دِهْخُدا، كه امروز دَر تَبَحُّر دَر لُغاتِ فارسى، دَر تَمامِ مَمالِكِ فارسى‌زَبان بدونِ شُبْهه شَخصِ أَوَّل و أَقوالِ ايشان دَر اين موضوع بكُلّى حُجَّت است»
( دیوانِ خواجه شَمْس‌الدّین مُحَمَّد حافِظِ شیرازی، به‌اِهتِمامِ: عَلّامه مُحَمَّدِ قَزوینی ـ و ـ دکتر قاسِمِ غَنی، با مُقابله با تَصحیحِ دکتر پَرویزِ ناتِل خان۟لَری، مُقَدّمه [و] مُقابله و کَشف‌الأَبیات از: رَحیمِ ذوالنّور، چ: 4، تِهران: اِنْتِشاراتِ زَوّار، 1385 هـ.ش.، ص "قیح" ـ 118 ـ / ص 179 از پَیاپَیْ، هامِش).
بارانِ رَحْمَت و رِضْوان و بَخشایِشِ ایزَدی بَر خاکْجایِ قَزوینی فُروریزاد! که دَر این داوَری، هیچ بُخْل و ضَنَّت نَوَرزیده است و حَقیقَتی را بَر زَبان آوَرده که إِدراکِ آن خود مُحتاجِ أَهْلیَّت است؛ و هَرآینه، تأَمُّل دَر آثارِ دِهْخُدا، خاصّه: لُغَتْ‌نامه، و به نَحوِ أَخَص: یادداشت‌ها و إِفاداتِ اِختِصاصیِ دِهخُدا و تَصحیح‌هایِ قیاسی و تَصویباتِ اِجتِهادیی که جایْ‌جایْ دَر نَثْر و نَظْمِ گُذَشتگان إِعمال فَرموده است، هَر بینَندۀ بَصیر و عِیارسَنْجِ خَبیری را به تَأْیید و راستْداشتِ آن رَهْنمون می‌گَردَد، و بی‌گُفت‌وگویْ، خَستوئی و إِذْعان به داوَریِ بَصیرانۀ قَزوینی را دَر پَیْ می‌آوَرَد.
البَتّه سَهْو و نِسْیان و لَغْزِش و نُقْصان نیز دَر کارِ دِهْخُدا هَست (و کُدامیَک از أَهلِ عِلم را می‌شناسید که از این جُمله بَری باشَد؟!) ... لیک دَر عالَمِ لُغَتْ‌شناسی و واژه‌پِژوهی، جَمعِ اینْ‌مایه هوشْمَندی و سَختْکوشی و دیده‌وَری و باریکْ‌بینی و إِصابَتِ نَظَر و سَلیقۀ مُستَقیم که او راست، دَر یک تَن، نادِر اتِّفاق می‌اُفتَد؛ و عَلّامۀ دِهْخُدا، را به اِصْطِلاحِ قُدَمایِ أَهلِ أَدَب، بایَد از «أَئِمَّه»یِ این فَن دَر شُمار آوَرد.
شَكَرَ اللهُ مَساعِيَه وَ أَنْزَلَهُ مِنَ الْفِردَوسِ أَعَالِيَه!