دوستِ هَمدِلِ پاک‌رای‌ام، استاد حُجّة الإِسلام و المسلمین شیخ علیِ فاضلی ـ دام إفضالُه ـ (که خود از یادگارانِ بُیوتِ عِلم و أَدب در إِقلیم پارس است و فیروزآبادی تَبار)، از برایم حکایت فرمود که سالها پیش در فیروزآباد بر بسیاری از گورها این بیتهایِ بوستانِ سعدی را نبشته دیده است:
دو بیـتم جـگر کرد روزی کباب
که می‌گـفت گویـنده‌ای با رَباب
دریـغا کـه بی ما بـسـی روزگار
برویَد گُـل و بـشکُـفَـد نـوبـهار
بسی تیر و دی ماه و اردیبهشت
برآید که ما خاک باشیم و خشت
(کلّیّات سعدی، چ أمیرکبیر، ص 383)
آنسان که تو گوئی نویساندنِ این بیتها را بر سنگهایِ گور، از سنّتها و آئین‌هایِ مردمانۀ آن سرزمین توان شمرد.
استاد فاضلی أَخیرًا از خویشانشان که باشندۀ فیروزآباد اند، شنیده بودند که آن سنگِ گورها به اهتمامِ بلندهمّتان آبادی‌گستر یکسره نابود یا جابه‌جا شده است.
سه شنبه ۳۱ تير ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۴۵
نمایش ایمیل به مخاطبین
نمایش نظر در سایت
۲) از انتشار نظراتی که فاقد محتوا بوده و صرفا انعکاس واکنشهای احساسی باشد جلوگیری خواهد شد .
۳) لطفا جهت بوجود نیامدن مسائل حقوقی از نوشتن نام مسئولین و شخصیت ها تحت هر شرایطی خودداری نمائید .
۴) لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید .