شیخِ شکرگفتارِ شیراز ، سَعدیِ بی هَنباز ، در غزلی دلنواز می فرماید :
تا مگر یک نَفَسم بویِ تو آرَد دَمِ صُبح
همه شب منتظرِ مرغِ سحرخوان بودم
شادروان استاد پرویزِ اتابکی در تبیین « مرغِ سحرخوان » نوشته است : « خروس ، که نویدِ صبح می دهد »( برگزیده و شرحِ آثارِ سَعدی ، چ: 1 ، ص 174 ).
این تبیین خطاست ، و« مرغ سحرخوان » ، خُروس نیست ؛ بلکه چُنان که بعضِ دیگر شرّاح ( سنج: غزلیّات سعدی ، چ برگ نیسی ، ویراستِ دوم ، 2/ 865 ؛ و: شرح غزل هایِ سعدی ، برزگر خالقی و عقدایی ، چ: 1 ، 1/ 814 ؛ و: شرحِ غزلیّاتِ سعدی ، نیازکار ، چ : 1 ، ص 908 ) بدُرُستی یادآور شده اند ، مقصود از " مرغِ سحرخوان " ، " بُلبُل " است .
خواجویِ کرمانی فرموده است :
دوش خواجو چو حریفان همه در خواب شدند
نشد از زمزمۀ مرغِ سحرخوان در خواب
و:
صبحدم چون گل به شکرخنده بگشاید دهن
از خروش و نالۀ مرغِ سحرخوان چاره نیست
و:
مرغِ سحرخوانِ دل نعره برآرد زشوق
چون به مشامش رسد بویِ گلستانِ عشق
اینها همه أوصاف و أحوالِ آشنایِ بُلبُل است در أدبِ مَدرَسی .
وانگهی ، سعدی خود در غزلی فرموده است :
...غنچه دیدم که از نسیم صبا
همچو من دست در گریبان داشت
که نه تنها منم ربودۀ عشق
هر گلی بلبلی سحرخوان داشت
(غزلهای سعدی ، ویراستۀ یوسُفی ، چ :1 ، ص 77).
دوشنبه ۱۴ مهر ۱۳۹۳ ساعت ۱:۱۱
نمایش ایمیل به مخاطبین
نمایش نظر در سایت
۲) از انتشار نظراتی که فاقد محتوا بوده و صرفا انعکاس واکنشهای احساسی باشد جلوگیری خواهد شد .
۳) لطفا جهت بوجود نیامدن مسائل حقوقی از نوشتن نام مسئولین و شخصیت ها تحت هر شرایطی خودداری نمائید .
۴) لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید .
همیشه از مکتوبات این عزیز خوشه چینی کرده ام .
اجرش با خدایش